 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
Odkrycie Ameryki przez Kolumba zostało wykorzystane przez Hiszpanów i Portugalczyków, którzy podzielili między siebie Środkową i Południową Amerykę. Brazylia stała się kolonią portugalską, pozostałe zaś tereny Środkowej i Południowej Ameryki przypadły w udziale Hiszpanii. Hiszpanie opanowali łatwiej dostępne części Karaibów. Tam osiedlili się, zakładali gospodarstwa rolne. Jednakże ziemie te nie miały takich bogactw jak się spodziewano. Rozpoczęły się wyprawy w głąb Ameryki. Nie było kłopotów z naborem ochotników. Organizatorzy wypraw wywodzili się ze zubożałej szlachty. Ludzi tych, zarówno przywódców jak i podwładnych, nazwano konkwistadorami - zdobywcami. Byli to brutalni, bezwzględni poszukiwacze przygód. W imię Hiszpanii i wiary katolickiej podbili oni ziemie Inków i Azteków. Zdobyte terytorium stawało się częścią królestwa Hiszpanii. Jednakże same wyprawy były przedsięwzięciami prywatnymi, podejmowanymi za pieniądze i na ryzyko organizatora. Hiszpanie usłyszeli od Indian opowieści o bardzo bogatym imperium położonym w głębi lądu. Pierwszym z konkwistadorów był
Hernando Cortés, który brał udział w podboju Kuby. W 1519 r. Cortés zbuntował się przeciwko swemu dotychczasowemu zwierzchnikowi, namiestnikowi Kuby. Na czele oddziału złożonego z około 600 osób, wyposażonego w 17 koni i 10 armat wyruszył w kierunku wybrzeży Meksyku. Po zejściu na ląd Cortés spalił swoje okręty, dając do zrozumienia, że z obranej przez niego drogi nie ma odwrotu. Na wybrzeżu Cortés założył miasto Vera Cruz. Cortes rozpoczął marsz w głąb lądu. Władca Azteków - Montezuma - wysłał naprzeciw niego pokojowo nastawionych wysłanników. Jednocześnie próbował założyć na Cortésa zasadzki. Jednak, gdy żadna z nich nie udała się, Montezuma nie podjął innych działań. Uważał on Cortésa za jasnoskórego boga Quetzalcoatla, którego przybycie ze wschodu było od dawna zapowiadane. Oddziały Cortésa wzbudzały wśród Azteków popłoch tym, że jeździły na nieznanym Aztekom stworach - koniach i były wyposażone w broń z nieznanego materiału stali, która na dodatek może zabijać na odległość - strzelby. Cortés dotarł do stolicy państwa Azteków - do Tenochtitlan. Zajął go podstępem, Montezumę zaś uczynił swoim więźniem. Ponieważ Aztekowie Montuzemę traktowali jak boga, uwięzienie go zdezorientowało Indian. W tym czasie jednak Cortés zmuszony był opuścić stolicę państwa Azteków. Gdy wrócił okazało się, że zachowanie jego oficerów spowodowało bunt wśród Azteków. Nie wiadomo czy Montezuma został zabity przez własnych wojowników czy też przez wojska Cortésa. Te walki zmusiły wojska Cortesa do odwrotu. Konieczne były posiłki. Cortés potrafił zyskać poparcie innych plemion indiańskich nieprzyjaznych Aztekom. Wzmocnione w ten sposób wojska Cortésa odbiło stolicę państwa Azteków. Jego mieszkańcy w dniu 13 sierpnia 1512 r. poddali się, broniąc się przez siedem tygodni. Tenochtitlan zostało zrównane z ziemią, na jego miejscu wybudowano miasto Meksyk. Indianie, zarówno Aztekowie jak i plemiona im nieprzyjazne stali się podległymi Hiszpanów. Religia Indian została wykorzeniona, byli oni siła nawracani na wiarę chrześcijańską. Podbojom Cortésa towarzyszyło okrucieństwo, grabież i przemoc.
Imperium Inków zostało podbite przez innego konkwistadora - Francisco Pizzara. Był on jeszcze bardziej bezwzględny niż Cortés. Pizarro był niepiśmiennym poszukiwaczem przygód. Brał on udział w wyprawach hiszpańskich na Haiti, Kubę, do Panamy, do wybrzeży Ekwadoru i Peru. W czasie tych wypraw przemierzył wybrzeże Peru, dotarł do miasta Tumbes, na granicy państwa Inków. Ponieważ był przekonany, że na terenie tym są duże zasoby złota, spowodował, że w 1529 r. został przez króla hiszpańskiego mianowany gubernatorem Peru. Ekspansja rozpoczęła się w 1531 r. Na czele 180 żołnierzy Pizarro opanował państwo Inków w Peru. Zdobył ważny ośrodek ich państwa - Cajamarkę. Nie wiadomo dlaczego władca Inków - Atahualpa nie podjął walki z konkwistadorami. Zorganizował nawet z nimi spotkanie. Spotkanie to zakończyło się masakrą Inków. Atahualpa został wzięty do niewoli. Wówczas Indianie nie byli w stanie podjąć żadnej walki. Władca Inków zorganizował własny wykup, zorganizował duże ilości złota. Po przekazaniu złota Hiszpanom, ci osądzili go i skazali na śmierć. Ponieważ Atahualpa przeszedł na wiarę chrześcijańską nie został on spalony na stosie, tylko uduszony. 15 listopada 1533 r. Pizarro wkroczył triumfalnie do stolicy państwa Inków - Cuzco. Pizarro posadził na tronie Inków uległego mu Manko Kapaka. Przez kilka lat państwo Inków było miejscem walk prowadzonych przez Indian oraz konfliktów między Hiszpanami. Pizarro pokonał i stracił rywalizującego z nim gubernatora Chile - de Almagro. W 1541 r. Pizarro został zamordowany przez jego stronników. Podboje Pizarra odznaczały się chciwością i okrucieństwem, spowodowały znaczne zniszczenie kultury Inków. XVII i XVIII w to okres wypraw których celem było przede wszystkim odkrycie nieznanych terenów, flory czy fauny.
Aleksander von Humboldt
Ten niemiecki odkrywca był na tyle bogaty, aby w roku 1799 sfinansować własną wyprawę. Pragnął poznać jak najlepiej Amerykę Południową, toteż przemierzył cały kontynent , niejednokrotnie bardzo ryzykując. Zbadał rzekę Orinoko, wspiął się na wysokie Andy, zajrzał do krateru czynnego wulkanu i został porażony przez węgorza elektrycznego. Odkrył, między innymi, zimny prąd morski u wybrzeży Peru, nazwany jego nazwiskiem. Humboldt interesował się życiem rdzennych mieszkańców. Zobaczył jak często byli źle traktowani przez Europejczyków. Kiedy powrócił do domu, opowiadało tym, aby spowodować polepszenie życia tamtych plemion.
Alfred Wallace i Henry Bates
Alfred Wallace i Henry Bates, dwaj zaprzyjeźnieni ze sobą Anglicy, byli zapalonymi przyrodnikami. W 1848 roku wyruszyli z ekspedycją do Ameryki Południowej. Postanowili zbierać rzadkie okazy flory i fauny, a potem sprzedać je w Anglii, żeby sfinansować podróż. Przez trzy lata podróżowali razem, badając nie znane wcześniej zwierzęta i rośliny. Wallace pożeglował następnie do Anglii, ale podczas pożaru stracił większą część swoich zbiorów. Bates przebywał w Ameryce Południowej do 1859 roku, opisując i rysując setki nowych okazów.
Charles Marie de la Condamine
W roku 1735 La Condamine poprowadził francuską wyprawę do południowoamerykańskiej strefy równikowej, żeby zmierzyć obwód Ziemi na równiku. La Condamine'a zafascynowało wszystko, co widział. Pozostał, by badać życie fauny i flory. Płynąc w dół Amazonki tratwą, narażając się na atak krokodyli, sporządził kompletną mapę Amazonki oraz jej dopływów
 |
 |
 |
 |
 |