 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
W średniowiecznej Europie spora część geograficznej wiedzy starożytnych nie była znana lub też nie przywiązywano do niej większej wagi. Sprowadzano wprawdzie przyprawy, jedwab i inne towary z Chin i Indii, ale tylko przez arabskich pośredników. Nikt w Europie nie miał pojęcia o istnieniu wysokiej kultury chińskiej i jej osiągnięciach. Jednakże około 1240 r. Daleki Wschód przypomniał się sam. Mniej więcej w tym czasie koczownicze plemiona mongolskie umocniły się pod wodzą Dżyngis-Chana. Najpierw zdobyli oni Chiny, a pod władzą Batu-Chana przedarli się do Austrii i pokonali wojska niemiecko-polskie. Późniejsze wewnętrzne walki o władzę zahamowały ofensywę Mongołów na zachód. W roku 1259 mianowano Wielkim Chanem Kubilaja, wnuka Dżyngis-Chana. Był on wykształconym, otwartym na świat przywódcą. Przeniósł mongolską stolicę do Pekinu i rządził potężnym państwem obejmującym prawie całą Azję. Tu też odwiedzili go około 1270 roku dwaj weneccy kupcy: Nicolo i Maffeo Polo, pierwsi Europejczycy, którzy trafili co Chin. Kubilaj przyjął ich ze wszystkimi honorami, a oni opowiedzieli mu o swojej odległej ojczyźnie i religii chrześcijańskiej. Opowiadania przybyszów wyraźnie zainteresowały Kubilaja, gdyż poprosił, aby powróciwszy do Europy przekazali papieżowi wyrazy szacunku wraz z prośbą o przysłanie chrześcijańskich uczonych i świętego oleju.
Spełnili polecenie i wyruszyli do Chin w towarzystwie dwóch mnichów. Jednakże mnisi zrezygnowali po drodze, a Nicolo i Maffeo Polo przybyli sami podróżując przez Persję i góry Pamir. Towarzyszył im 15-letni Marco, syn Nicola. Był to początek jednej z najbardziej interesujących podróży wszechczasów. Marco Polo zdobył bowiem w niedługim czasie zaufanie potężnego władcy Chin, przemierzając w jego służbie wszystkie zakątki państwa od Mongolii po Indie i Sumatrę. Dopiero po 24 latach, gnany tęsknotą za domem, powrócił do Wenecji.
Tylko przypadek zrządził, że podróż Marco Polo stała się ogólnie znana. Podczas wojny między Wenecją a Genuą Marco Polo został wzięty do niewoli. W więzieniu poznał pisarza Hustichella i opowiedział mu o swoich przygodach. Potem wspólnie wydali sprawozdanie z podróży, które natychmiast uczyniło podróżnika sławnym w całej Europie. Po raz pierwszy ludzie dowiedzieli się szczegółów o owej bajecznej ojczyźnie przypraw, jedwabiu i porcelany. Istniały w niej bogate, gęsto zaludnione miasta, płacono tam banknotami, palono czarnym kamieniem (węglem), pływano potężnymi statkami i podróżowano po wygodnych drogach. Tym ogromnym państwem, składającym się z wielu narodów o różnych obyczajach i obrzędach, zupełnie obcych dla Europejczyków, rządził Wielki Chan i jego wykształceni i energiczni administratorzy. Sprawozdanie Marco Polo było dla Europejczyków nie tyłko szokiem, ale i wyzwaniem. Najpierw musiano się pogodzić z faktem, że oprócz religii chrześcijańskiej - rzekomo przewyższającej inne -istnieje inny pogląd na życie, możliwy do zaakceptowania. Ponadto uznano istnienie innych ośrodków życia umysłowego o odmiennej wykładni egzystencji. Równocześnie Marco Polo otworzył drogę do skarbów Wschodu, odciętych do tej pory w znacznej mierze przez muzułmańskie imperium. Ponieważ wszelkie towary dostarczane były tylko przez arabskich pośredników, zastanawiano się nad możliwością bezpośredniego handlu z nieskończenie bogatymi, dalekowschodnimi władcami, tak by wedrzeć się jednocześnie na tyły muzułmanów, tradycyjnych wrogów chrześcijaństwa. W ten sposób podróż Marco Polo zapoczątkowała epokę odkryć geograficznych trwającą wieki, a rozpoczętą poszukiwaniem drogi morskiej na Daleki Wschód.
 |
 |
 |
 |
 |